Dzisiaj, zgodnie z obietnicą, utwór archiwalny z cyklu Stare Wiersze, napisany w 2017 roku. Nie jest to jakiś wybitny wiersz mojego autorstwa, ale ze względu na wiek zasługuje na jego prezentację. Narody.
Narody ( z cyklu Stare Wiersze)
Gdy świat walczy i ginie,
Nic nie robiąc dla dobra,
Tylko one bronią.
Bronią, mimo klęsk i zagład,
Mimo tego, że my niegodni,
Ratują nas.
Zło wygra, gdy ich brak będzie,
Dobro im może nie pomóc,
Ale stoją.
Tam, gdzie oni są, gotowi
By umrzeć za ciebie i za mnie
Nie ma nic.
Nikt ich nie obroni, choć
Świat wiele im zawdzięcza,
Czy ty stoisz?
Stoisz i nic nie robisz, mimo
Że wiesz, co będzie , jeśli
Nie pomożesz.
Do walki, Do walki, Do walki
Wołam, choć wiem jedno:
Narody wyginą.
Możesz je jeszcze obronić,
Jeszcze ratunek może być,
Jeśli jest odwaga.
Odwagę ma jedna osoba,
Znasz ją i nie znasz wcale,
To ja.
Wiktor Kruk
18.08.2017
Dziękuję za uwagę, zapraszam do konstruktywnej krytyki w komentarzach i do zobaczenia za tydzień,
Wiktor Kruk,
29.06.2022
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz